niedziela, 30 grudnia 2012

Dobrze tu być

Jesteśmy w Kazimierzu i jak zwykle jest magicznie, nostalgicznie i wyjątkowo. To miejsce po prostu tak ma...
Przyjechaliśmy w piątek i odpoczywamy. Nareszcie. Nie spieszymy się, robimy co chcemy, wychodzimy albo nie, jemy tu albo tam, spacerujemy, pijemy wino. Jak bardzo mi było tego trzeba! Nasze cudne dziecko na zmianę gada "ogligogli" i "tatatata" i śmieje się rozkosznie. Wczoraj byliśmy "U fryzjera" na koncercie klezmerów, Anula wsłuchana i wpatrzona - rewelacja. Galerie, obrazy - połowę chciałoby się od razu mieć... Tyle piękna wokół... Mogłabym stąd nie wyjeżdżać. Zresztą - kto by nie chciał mieszkać w Kazimierzu..?
Sprawiedliwie dodam, że podobne myśli mam w kilku innych miejscach. "Naszych" miejscach. Może to lepiej, że jest za czym tęsknić i do czego wracać? Do Kazimierza na pewno wrócimy jeszcze nie raz i bardzo dobrze się stało, że tu powitamy Nowy Rok. Jest pięknie!

Dziś był szczególny dzień, ponieważ poznaliśmy osobiście naszą Forumową Cioteczkę z Córeńką i Tatusiem . Bardzo, bardzo się cieszę. Było super! Małe i duże dziewczyny złapały nici porozumienia, a panowie nie pozostali z tyłu :) Jak to dobrze, że są na świecie dobrzy, fajni ludzie i że los ich stawia na naszych drogach. Od razu jest lepiej na duszy. Dziękuję Agnieszko!

Jutro ostatni dzień roku. Niezłego roku. Tak wiele się wydarzyło... Nie wszystko było dobre, ale przecież nie wszystko było trudne i złe. To był na pewno rok wzruszeń. I przemian. I nowych, ważnych ludzi. Coś się we mnie zmieniło, na lepsze. Tyle dobra przyszło do nas, tak wiele ciepła i serdeczności z różnych stron. Odeszły rzeczy nieważne, bezsensowne nerwy, gonitwa, napięcie. Uporządkowały się priorytety, uspokoiła dusza. To był dobry rok, a wszystkie dobre zmiany przyniosła ze sobą Ania. Tego się nie da opowiedzieć...

 Córeczko, jak cudownie, że pojawiłaś się i jesteś z nami.

czwartek, 27 grudnia 2012

I po Świętach...

Po świątecznym maratonie byłam dziś rano tak ociężała jak po przepiciu. Ale cóż - tradycja! Na szczęście wszyscy zdrowi i generalnie zadowoleni, tylko nie wiadomo kto to wszystko zje... 
Dostałam trzy książki i już się cieszę, bo bardzo lubię czytać. Jedną zaczęłam połykać, z nadzieją, że uda się ją podczytywać na wyjeździe. Do którego jesteśmy nieprzygotowani - pakujemy się jutro, dziś nikt nie miał na to siły. Mąż pracował, a ja pozałatwiałam wszystko co trzeba w związku z orzeczeniem Ani, co wymagało trzech wyjazdów na trasie dom-urzędy. Syn dzielnie pilnował siostry (należy mu się medal, ale pomyślimy o konkretniejszym dowodzie uznania), a ja: złożyłam wniosek o legitymację, dowiedziałam się co trzeba złożyć w sprawie zasiłku pielęgnacyjnego, wróciłam do domu, skserowałam co powinnam i zawiozłam do urzędu, następnie złożyłam wniosek o kartę parkingową i po trzech godzinach pojechałam ją odebrać, a na koniec wysłałam poleconym dokumenty do Fundacji w sprawie subkonta. Ufff... Karta parkingowa właśnie się przydała, bo pod blokiem dużo samochodów świątecznych gości i nie było gdzie auta wcisnąć. Zaparkowałam zatem w kopercie, bo już mi wolno.

Cieszę się na jutrzejszy wyjazd... I postaram się mieć czas na pisanie :)

niedziela, 23 grudnia 2012

Wesołych Świąt!

Niech będzie tylko dobrze i pięknie. Niech się spełniają marzenia. To wyjątkowe i cudne Święta, pierwsze z Anią przy wigilijnym stole. Gwiazdka z Gwiazdką :) Zdrowia, zdrowia, zdrowia. Radości, spokoju, ciepła. Niech Dobre Anioły krążą nad wszystkimi i nie zbaczają z kursu. Wesołych Świąt!

Właśnie spadł śnieg...! :)

sobota, 22 grudnia 2012

Przedświąteczna krzątanina

Ufff...  Na dzisiaj dosyć. Sporo jest zrobione, jutro i pojutrze dalszy ciąg. Chłopcy dzielnie pomagali :) Są śledziki pod trzema postaciami, kapusta z grochem, farsz na pierogi, sałatka warzywna, a dla Męża ćwikła do karpia. Sałatkę jemy w Święta na śniadanie, do wędlin. Rano zrobię rybę po grecku i pierogi. Na obiadek mam już wołowe bitki, więc będę mogła skoncentrowac się na ciastach i ciasteczkach. W Wigilię już tylko zupa grzybowa, smażone grzybki, makiełki i karp.
Choinka lśni ozdobami i nieziemsko pachnie. Jest śliczna, gęsta i akurat mieści się tam, gdzie powinna stać. Niestety, przewróciła nam się w trakcie ubierania i stłukł się czubek, jutro trzeba kupić nowy. Mąż przyniósł też prześliczną jemiołę, chyba najładniejszą z wszystkich dotychczasowych, wisi już pod sufitem, przywiązana wstążkami do żyrandola. Jest coraz świąteczniej, a ja przy gotowaniu podśpiewuję po cichu kolędy.
Córeńka nam się rozgadała, buzia jej się nie zamyka :) "tatata", "mamamama", "badadada", "nenene", do tego "ojej" i oczywiście "ogligogli" i "rolli rolli". I mnóstwo innych dźwięków. A my ucieszeni i szczęśliwi, jakże inaczej!

czwartek, 20 grudnia 2012

Orzeczenie

Odebrałam orzeczenie o niepełnosprawności Ani. Decyzja na dwa lata. Podjechaliśmy z synem przed rehabilitacją, został z Małą w samochodzie, a potem odwiozłam go do szkoły. Gdy usłyszał na jaki czas jest orzeczenie, zapytał: "To z Anią aż tak źle?" Serce mi się ścisnęło... Odpowiedziałam, że dobrze nie jest, ale pani doktor chciała dać Anuli więcej czasu na dojście do siebie. W głębi duszy myślę, że trochę nam poszła na rękę, a jednocześnie kiepsko to widzi...  Ja wierzę, że kolejne komisje nie będą nam już potrzebne. Może się łudzę..? Nie, nie mogę tak myśleć. Mam bardzo dzielnego Szkraba i damy radę!
Wracając do domu, spotkałyśmy przy windzie sąsiadów, bardzo miłe małżeństwo. Pytali o rozwój Ani i czy coś już mówi. Powiedziałam, że ciągle trajkocze "tatatata" ,z czego Tata bardzo się cieszy. Weszłyśmy do mieszkania, zaczęłam rozbierać Małą z kombinezonu, a Ona spojrzała na mnie i powiedziała: mamamama :)) Cudna!

Bolą mnie plecy, a dłonie szczypią od detergentów, ale domek lśni.  Od jutra gotowanie!

wtorek, 18 grudnia 2012

Lepiej z serduszkiem

Wróciłyśmy od kardiologa i podono jest dobrze - otwór Botalla wreszcie całkowicie się zamknął. Zostały natomiast ubytki przedsionkowe, ale pani doktor twierdzi, że też się same zarosną. Oby... Może na wszelki wypadek skonsultujemy Anię dodatkowo..? Myślałam, że tylko Botall, a tu nagle jeszcze przedsionek... 
W nowym roku czeka nas więcej konsultacji. Dziś się dowiedziałam, że pediatra może wypisać mleko bezlaktozowe do roku życia dziecka. Małej została ostatnia puszka, a tu taka wiadomość, nikt mi wcześniej o tym nie mówił! Po rozmowie udało mi się uzyskać receptę na 10 puszek, ale musimy iść do alergologa, inaczej kolejnych recept nie będzie. Takie przepisy.
Anię trzeba też skonsultować z ortopedą dziecięcym. Znajomy polecił nam swojego kolegę, od dwóch dni usiłuję się dodzwonić do poradni, w której przyjmuje. Może jutro się uda.
Zabierzemy też Anulę do okulisty, ponieważ czasem mocno krzywi główkę w jedną stronę i istnieje możliwość, że to z powodu wady wzroku. Ja mam od urodzenia wadę w jednym oku i też podobno krzywiłam głowkę, okulary noszę od pierwszego roku życia. Trzeba sprawdzić co u Ani.

Tata dopiero wrócił do domku, był w delegacji w Czechach. Wyjechał o 3 nad ranem... Poprzednia nocka też bardzo krótka, bo trzeba było rejestrować Anulę na turnus. Echhh... Martwię się... Mój Mąż ma czasem tak ciężko... W dodatku nie wszystko poszło jak powinno i stracił sporo nerwów :( Na pociechę przywiózł czeskie specjały - zupełnie nieznane odmiany czekolady studenckiej, orzechy arachidowe i zielone jabłka oraz orzechy z malinami. Pycha! Bułeczki z ziarenkami też u naszych sąsiadów smaczniutkie. I oczywiście nie mogło zabraknąć piwa. Spróbowałam czeskiego cytrynowego radlera Staropramen, a jest jeszcze grejfrutowe. I Staropramen Granat o pięknym kolorze. Czesi mają ciekawe piwne wynalazki. Mąż mówi, że mają też lepsze i tańsze ciuchy w galeriach i większy wybór dobrych butów w rozsądnych cenach. O tym, że mają też lepsze drogi, wiem nie od dziś... Jak to jest, że w kraju tuż obok, o podobnym klimacie i sytuacji gospodarczej, można położyć dobry, równy asfalt, a u nas nie..? Nie mogę tego pojąć. Po świeżo oddanym, wyremontowanym kawałku "gierkówki" jedzie się jak po tarce, a w Czechach i na Słowacji po drodze między wsiami jedzie się jak po stole. W czym rzecz??

Udaje mi się buteleczka :) Może dlatego, że anielska... Jeszcze troszkę pracy, jeszcze ciut!


poniedziałek, 17 grudnia 2012

Hura, hura, hura!

Udało się! Dzięki Nieocenionemu Tacie oczywiście. Ania jest wpisana na turnus rehabilitacyjny metodą Vojty :) Mąż od szóstej rano czekał w kolejce. Zapisy były od ósmej, a On był... dwunasty. Ludzie przed nim  przyjechali przed piątą... Najważniejsze, że się udało i 9 stycznia zaczynamy kolejny skomasowany atak na problemy. Do tej pory też nie próżnujemy, ale mam nadzieję, że ten turnus zmieni jeszcze więcej. Będziemy dojeżdżać codziennie do Łodzi na oddział dzienny, przez dwa tygodnie. Anioły się postarały!

Dziś na rehabilitacji Bobath przymierzaliśmy się do kombinezonu Theratogs, który pożyczyła nam mama jednego z ćwiczących chłopców. Faktycznie, trzymał Anulę w lepszej pozycji, szczególnie przy wychylaniu na boki, ale nie wiemy (rahabilitantka i ja) czy będziemy się upierać przy stosowaniu go u Ani. Na razie poczekamy i poobserwujemy dalsze postępy, być może wrócimy do tego pomysłu. 

Zmykam do kuchni, póki Mała śpi, bo coś się dzisiaj z niczym nie mogę wyrobić. Chyba przez pogodę. Znowu przed nami szarobure Święta, kolejny rok. Buuu.... A już tak ładnie było...

sobota, 15 grudnia 2012

Mam dużą Córcię :)

Roczek. Poważna sprawa. Przestaliśmy być niemowlęciem. Teraz jesteśmy dzieckiem. No - dzidziusiem ;) W każdym razie śpimy już w piżamce! Prawdziwej dziecięcej piżamce, w jakiej śpią duże dziewczynki. Rozmiar 92 cm, na dwa latka... Tak urośliśmy.

W spaniu dzielnie wspomaga Anię Tata. Po wyjściu dzisiejszych gości wykąpał Maluszkę i ułożył do snu, a po chwili z pokoiku dobiegło basowe chrapanie. Nie przeszkadzam, niech śpią... Anula odziedziczyła po mnie umiejętność spania w tym huraganie, a nawet wydaje mi się, że dobrzej Jej się zasypia przy Tatowej muzyce :) No i świetnie.
Mała Jubilatka nie wie za które prezenty sie łapać. Na razie wygrywa udawany telefon komórkowy. Może naprawdę będzie miała zmysł techniczny..? W naszych stronach jest zwyczaj, że w pierwsze urodzinki  przed dzieckiem układa się na stole różne przedmioty. Z tych, które chwyci wróży się o przyszłości malucha. Ania złapała książkę, a za chwilę... kombinerki. Kolejny inżynier w rodzinie ;)
Mała śmiesznie wygląda też z misiem od chrzestnej, który jest prawie taki duży jak Anusia. Tata się śmieje, że musimy wozić dwa foteliki jeśli bedziemy chcieli gdzieś pojechać z misiem, inaczej manadat murowany. Ciociu Izulko, dziękujemy za prezenty, szczególnie wzruszył nas oczywiście struś! Jesteś kochana :*
Okazuje się, że nawet roczne dziewczynki lubią Hello Kitty - z wielkiego pudła klocków najciekawsza była figurka kotka. Chrzestny podarował też Ani świetną ośmiornicę, na każdym odnóżu ma innego rodzaju ciekawostki, stymulujące zainteresowanie, a przede wszystkim pracę dłoni maluszka. Dla Anuli to doskonała zabawka i fantastyczna rehabilitacja. Od jutra wracamy do normalności i ćwiczeń, zarzuconych chwilowo przez ostatnie dwa dni.
Nie mogę patrzeć na słodycze, z radością pożarłam cztery kiszone ogórki, ale jak siebie znam jutro rano kawałkowi tortu nie daruję.. Tort na drugi dzień jest najlepszy. Naj... Jeszcze dojdą Święta, Nowy Rok i szlag trafi moje misterne odchudzanie. Trzeba będzie zaczynać od początku.  Echhh... 
Buteleczki się robią... Mam do nich wenę... Powinnam jeszcze ogarnąć dokładnie kuchnię, a najchętniej malowałabym kolejne butelki. Jak tak dalej pójdzie, to wrócę do pisania wierszy i limeryków. Przyjście na świat mojej kochanej Córeczki ponownie uruchomiło mnie twórczo i jest to niezwykle przyjemny stan. Niech trwa...
A teraz premiera. Jeden z moich limeryków ze "starych zapasów":

Pewien waleń u wybrzeży Atlantyku
zbił badaczy wielorybów z pantałyku
gdyż przypłynął do plaży
oznajmiając, że marzy by go głaskać,
bowiem miły jest w dotyku.

Dobranoc!

piątek, 14 grudnia 2012

Pierwsze urodziny Ani

Rok temu, o 13.35, po raz pierwszy zobaczyłam moją Córeczkę. Była maleńka i słabiutka, ale pamiętam  swoją pierwszą myśl:" Jaka piękna!" Naprawdę była prześliczna, nie przypominała bledziutkich wcześniaków, od początku wyglądała cudnie. Moja Calineczka :) Uroda oczywiście pozostała, tylko dziś w nie przypomina już wcześniaka - z Okruszka wyrosła duża pannica. 
Wszystkiego najlepszego Córeczko! Zdrówka, zdrówka i jeszcze raz zdrówka. Raczkowania, chodzenia, biegania. Dalszej nieustającej radości i promyczków w Twoich pięknych oczkach. Jesteś dla nas wymarzonym szczęściem i bardzo Cię kochamy. Sto lat Anulko!!

czwartek, 13 grudnia 2012

Nerwowo...

Dziś dla odmiany gorzko. Ponapinany dzień, wszystko się wali i leci z rąk. Nie zdążyłam z połową planowanych spraw. Syn szedł później do szkoły, więc nie musiałam zamykać drzwi jadąc z Anią na ćwiczenia, w efekcie okazało się, że zapomniałam kluczy. Musiałam pojechać do szkoły, od razu zabrałam Młodego. Obsunął mi się misterny czasowy plan, później nerwowa gonitwa i tak cały czas. Na pewno mają też znaczenie zaszłoroczne wspomnienia, które wracają, chociaż nie chcę. W dodatku nie daję rady ćwiczyć jednego z zadanych układów Vojty, Ania mi się wymyka. Dzwoniłam do terapeutki po wskazówki do zmiany. W czasie gdy jechałąm po klucz był listonosz z przesyłkami, będę musiała jechać na główą pocztę. Od godziny sąsiad wierci za ścianą, jak jutro też tak będzie to się załamię, akurat na roczek Malutkiej. 
Jednym słowem - sinusoida poleciała w dół, oby czasowo.

środa, 12 grudnia 2012

Na szkle malowane

Kupiłam dziś nowe farby do szkła i już się cieszę :) Kiedyś z radością malowałam butelki i kubki, kilka osób ma prezenty od nas (Mąż się przyłączył, On w ogóle pięknie maluje, lepiej ode mnie), ale jakoś to z czasem podupadło. Przy pierwszej "śnieżnej" butelce obiecaliśmy sobie, że co roku będzie jedna na Gwiazdkę, chciałabym do tego powrócić. Rok temu zaczęłam jedną zdobić, ale w związku z urodzeniem się Ani i wszystkim co później, nie dokończyłam. Stała sobie cały rok, można powiedzieć - w szkicu. Teraz dojrzałam żeby ją skończyć i doczekać się nie mogę. W domu nadal trochę do zrobienia, roczek Maluszki za pasem i goście w tle, a ja najchętniej najbliższe dni spędziłabym na twórczej pracy. Zdobienie jest tylko w konturówce, wiele farb zestarzało się i nie nadaje do użycia, musze je przejrzeć i wyrzucić. Dlatego dokupiłam najpotrzebniejsze kolory i znów będę malować!

wtorek, 11 grudnia 2012

Nieźle, jest nieźle...

Pani terapeutka od Vojty nas pochwaliła. Anię za postępy, rodziców za przykładanie się do ćwiczeń. Miło! Najmilsze jest jednak, że Ania dobrze rokuje. Tak powiedziała :) Widzi jej potencjał. Na początkowych wizytach tak nie było, raczej trudno i ponuro, zmieniło się po turnusie. Jeszcze wiele miesięcy pracy przed nami, ale powolutku, powolutku... coś się zmienia na lepsze... Był jeszcze jeden fajny moment - Anula ćwiczyła z panią, my z Mężem siedzieliśmy na krzesełkach, rozmawialiśmy z terapeutką i co jakiś czas zagadywaliśmy do Córy. W pewnym momencie powiedziałam: "Mój Króliku!", a pani: "Króliku, Króliku... Widzisz jak oni cię kochają? Ci twoi rodzice. Wpatrzeni są w ciebie jak wariaci".  :) :) :)
Dziś odwiedziła nas też położna środowiskowa, czym mnie doprawdy zadziwiła. Za czasów starszych dzieci patronaże kończyły się na trzech początkowych wizytach, a teraz opieka taka, że fiu, fiu! Pewnie chcą mieć baczenie co się dzieje w rodzinach. Mnie to nie przeszkadza. Nasza położna jest bardzo miła, pogadałyśmy co u Ani. Łezka jej się w oku kręciła na Anusine problemy, dobra dusza. Mnie popodziwiała i kręciła głową, w sumie nie wiadomo czemu, muszę sobie radzić i pomagać dziecku, żaden wyczyn. Każdy by tak zrobił. Ale miło jest być docenionym, miło.
Przyszła paczka z dalszym ciągiem prezentów - jak to dobrze, że istnieje internet. Fantastyczny wynalazek, ktoś powinien dostać za niego Nobla (nie dostał...?) O ileż wszystko jest prostrze i łatwiej dostępne. W dodatku tańsze. Mogę zajmować się Anią i domem, a w wolnej chwili znaleźć co potrzeba, zamówić i czekać aż mi przyniosą do drzwi. Rewelacja! Nie kupię sobie co prawda w necie ciuchów, muszę przymierzyć, ale inne rzeczy - czemu nie?
A do tego wszystkiego widziałam przez chwilę starszą Córcię - buszowała w łodzkiej galerii i podrzuciłam jej po drodze ciepłe rękawiczki, szalik i zaległego Mikołaja nadziewanego banknocikiem.

To był dobry dzień :)

poniedziałek, 10 grudnia 2012

Komisja

No, to byłyśmy! W komisji była pani doktor, u której byłam z Anią w przychodni gdy chorowała. Oprócz poradni neurologicznej przyjmuje też jako pediatra - to ona mi dała antybiotyk, a gorączka była od ząbka. Plus jest taki, że nas poznała i wie doskonale o Aninych problemach. Badała nas także pani psycholog. Popisały coś w swoich kartkach i na razie wiem, że nic nie wiem - odbiór decyzji 20 grudnia. Mam nadzieję, że będzie dobrze.

Wczoraj daliśmy ognia, a i tak jeszcze trochę jest do zrobienia. Samo przecieranie pudełek od kilkuset płyt zajęło z godzinę... Jednak nie jest źle, na pewno wszystko ogarniemy. Nie lubię zbyt wcześnie robić porządków, bo do Świąt zdąży się na tyle nabrudzić, że wypadałoby zaczynać od początku. Lubię mieć przed Wigilią świeży blask wypucowanego mieszkania. I świeże potrawy. Jakoś nie lubię gotować wcześniej i mrozić, choć pewnie tak byłoby łatwiej. Nic z tego... Szykuję Wigilię tak, jak moja ukochana Babcia, a Ona zawsze stała trzy dni przy garach, pachniało w całym domu i czuło się magię tych chwil. Fakt, że czasem padam na nos, ale jest to radosne zmęczenie i szczerze mówiąc - nawet je lubię. Karp musi być zabity wieczorem przed Wigilią i poleżeć w lodówce, ryba po grecku też dzień wcześniej, wtedy jest najlepsza. Pierogi na ostatnią chwilę i świeże, smażone grzybki z cebulką i zupa grzybowa. Zawsze gotuję ją w dzień Wigilii. Tak samo kompot z suszu. Śledzie w śmietanie - wieczorem dwa dni przed Świętami, w oleju dodatkowy dzień wcześniej. Wszystko opatentowane od lat i nie umiałabym już tego zmienić. Wyjątek robię dla bigosu i czasami kapusty z grochem. Im mrożenie nie szkodzi, a nawet smakowo pomaga. Właśnie pachnie mi w domu bigosem, zaczęłam wczoraj wieczorem i dorzucam. Dosmaczam. Przegotowuję. Podlewam winem. Jeszcze nie jest taki jak trzeba, ale Mąż już się do niego dorywa i twierdzi, że nie dotrwa do Świąt. Garnek jest tak duży, że coś się może uratuje...  

sobota, 8 grudnia 2012

Zmiana planów

Padam... Porządki, oczywiście. Kicham kurzem, sprzątaliśmy na półkach z książkami, a tam jak wiadomo zawsze coś w kartkach zostanie. Raz na jakiś czas trzeba je gruntownie przetrzepać, a że książek ci u nas dostatek, więc... Jutro ciąg dalszy i tak po trochu przez cały tydzień, a później od następnego poniedziałku, o ile coś zostanie. Zdążymy ze wszystkim. Nie to jednak było dzisiaj najważniejsze.
Nici z Bieszczad. Nie ma kwater i szlus. Nawet Mama Stasia nic nie wskórała. Ani jej znajomi z pensjonatami, ani znajomi znajomych nie mają już wolnych miejsc. Może coś by się znalazło w niezbyt odpowiadającej lokalizacji, a standardem zbliżone do wczesnego Gierka, ale zanim zaczęliśmy się napinać wpadła mi do głowy pewna myśl. W ferworze tych bieszczadzkich poszukiwań poprosiłam Męża żeby zadzwonił do Kazimierza Dolnego. Kilka lat temu spędziliśmy tam romantyczny weekend w przemiłym pensjonacie i tak mi jakoś przyszło na myśl. Byłam prawie pewna, że nie ma miejsc. Stwierdziliśmy, że jeśli będą, to mamy tam jechać, dlatego się Bieszczady na nas uparły. A chcieliśmy jechać już dawno, ale się jakoś nie składało. Mąż zadzwonił, a ja z niedowierzaniem słuchałam rozmowy, z której niewątpliwie wynikało, że pokój jest! Coś fantastycznego! Pojedziemy z naszą Córcią w takie cudowne, klimatyczne miejsce, w którym kiedyś było nam tak, że do dziś wspominamy z nostalgią. Muszę pogadać z Mężem, że to doskonały pomysł by zabierać nasze dziecko w piękne miejsca z historii rodziców. Trochę ich jest, więc wszystko przed nami :)

piątek, 7 grudnia 2012

Prezent dla siebie

Zrobiło się nostalgicznie. Jednak przy mojej małej Gwiazdce nie mogę się długo smucić - Jej jeden promienny uśmiech stawia mnie na nogi. A umie się uśmiechać, oj umie! Nasza najmłodsza kobietka w rodzinie ma w sobie to "coś" i kiedyś będzie z tego z rozmysłem korzystać. Na razie jest jedną wielką radością i rozgrzewa nam serca. 
Wczoraj na mikołajki dostała aparacik do robienia baniek. Najpierw siedziała jak zamurowana i patrzyła co ten Tata robi - prawie nie oddychała i nie mrugała z przejęcia. Potem wydała z siebie westchnienie i zaczęła się śmiać :) Cudnie było! Malutka cała jest cudna, gada "tatatata", "dadada" i "rolilolli". Mąż spytał czy ją uczę mówić "tata" i stwierdził, że w takim razie on będzie uczył "mama", hihihi. Jak na razie ja się okazuję lepszym nauczycielem. Macierzyństwo po czterdziestce to jest jedno wielkie ocipienie... Prawda Cioteczki???
Dwa dni temu dzwonił do mnie pan z mojej sieci komórkowej i złożył, o dziwo, bardzo ciekawą propozycję. W dodatku miał miły głos i fajnie rozmawiał, nie czuć było na kilometr wyuczonego cwaniactwa. Do końca umowy mam co prawda pół roku i domyślam się, że chcą mnie z wyprzedzeniem związać dalej, ale spodobało mi się to, co proponował. Już od teraz. Dałam sobie czas na zastanowienie, przekonsultowałam z Nieocenionym, a dziś pojechałam do salonów obejrzeć proponowane telefony. Syn ma dziś wolne, przełożyli mu praktyki na jutro, więc mogłam się na trochę wyrwać z domu i załatwić najpilniejsze sprawy bez zabierania Anuli. W nocy i rano dosypało śniegu i jest ślicznie. Uwielbiam taką zimę, mimo że muszę odśnieżać auto. Machaliśmy szczoteczkami razem z sąsiadem, który stwierdził: "No, zaczęło się." A co tam! Lubię zimę. I nasze cztery pory roku. Obecny widok za oknem poprawia mi humor. Ale z maluszkiem w taką pogodę to trudna wyprawa.
Wracając do telefonu - obejrzałam wszystkie trzy i podjęłam decyzję. Nawet nie była skomplikowana. O czternastej zadzwonił pan z telefonii, dograliśmy szczegóły i stałam się posiadaczką smartfona, bardzo fajnego na wizus i oby również w praktyce. Nigdy mnie nie ekscytowały telefony, większość brałam dla dzieci, a tym razem zrobiłam sobie prezent i bardzo się cieszę. Będę mogła zrobić Pyzie fajne zdjęcie w każdej chwili, odbiorę sobie pocztę lub napiszę coś w necie kiedy zechcę i wszystko pójdzie sprawnie i wygodnie. Troszkę dogoniłam nowoczesność :)

czwartek, 6 grudnia 2012

...

Wczoraj spotkałam znajomego. To ważny dla mnie człowiek - kiedyś pacjent, któremu udało mi się pomóc, dziś bliska dusza. Ma raka. Nieuleczalny, bardzo rzadki nowotwór skóry, maksymalny okres przeżywalności to 10 lat. Diagnozę postawiono ponad cztery lata temu, od wcześniejszych trzech miał objawy, ale leczono Go dermatologicznie. Wczoraj się zobaczyliśmy i jestem przerażona... On gaśnie... Nie można tego ująć inaczej... Wolniejszy chód, jakiś nieokreślony wysiłek, wewnętrzne zmęczenie, rezygnacja. W całym ciele i, co najgorsze, w oczach... Nie ma w nich już blasku, nawet gdy żartuje. Zgubiła się gdzieś ta ulotna iskra, która odzwierciedla duszę. Te znajome oczy są smutne, przygaszone, nieobecne, jakby... hmmm... Jakby się przez nie patrzyło na wylot. Jakby w głębi była pustka... 
Kilka lat temu przeżyłam podobne chwile. Zadzwonił do mnie dawny znajomy, powiedział o swojej chorobie. Był po pierwszej chemii, pełen zapału i woli walki. Kilkakrotnie później rozmawialiśmy, raz się widzieliśmy - wychudzony, wymęczony, ale tryskał optymizmem. Ostatni raz rozmawialiśmy w październiku i wtedy w Jego głosie usłyszałam tę pustkę. Mówił zupełnie inaczej. Nie da się tego opowiedzieć, ale wtedy mróz przeleciał mi po plecach. Czułam ,że choroba wygrywa. Zmarł w styczniu... Niedługo miną trzy lata...
Teraz czuję podobnie i bardzo, bardzo mnie to martwi... Czuję, że kolejny ważny dla mnie człowiek odchodzi... Nawet już nie walczy, odpuścił. Nie tylko z chorobą, ze wszystkim... Po prostu jest, nic więcej. I to nie jest depresja. Niestety... Nie mogę się z tym pogodzić. Nie chcę tego przeczuwać. Nie wyobrażam sobie jak to przyjmą jego bliscy. Wiedzielismy, że diagnoza jest zła, ale zawsze ma się nadzieję... Pod powiekami widzę Jego sylwetkę i mam dreszcze na plecach. Nie odchodź... Nie odchodź. Jeszcze nie teraz...

środa, 5 grudnia 2012

Nowy ząbek!

Jejku, ile te pierwsze ząbki dają radości! Bardzo dyplomatycznie pojawiła nam się nowa jedyneczka, sąsiadka pierwszej dolnej. Mamy zatem cztery jedynki o różnym stopniu "wyklucia", przedzierającą się górną dwójeczkę i szykującą się kolejną. Słowem - Królik pełną gębą!

Nie wiadomo co z wyjazdem. Nie ma kwater...

Wiadomość z ostatniej chwili - 10 grudnia mamy komisję w sprawie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Udało się w tym roku!!

wtorek, 4 grudnia 2012

Bieszczady..?

Zdążyłam! Anioł wyszedł jeszcze piękniejszy niż poprzedni, który zostanie u nas. Wszyscy zadowoleni :) Lubię takie rozwiązania. Prawie skończyłam też dużego anioła do pokoju Ani, a następne już się rwą do przekucia z myśli w byt.

Rozmawiałam dziś z jedną z mam z turnusu. Akurat z nią mi było mentalnie najbliżej. Dzwoniła też wcześniej, pytała o wyniki tomografii Maluszki. Zastanawiałyśmy się wtedy nad spotkaniem i dziś, po rozmowie z Mężem, decyzja już chyba podjęta - najprawdopodobniej Sylwestra spędzimy w Bieszczadach :) Bardzo się cieszę, naprawdę. Dłuuuugo mnie tam nie było i wiele razy nachodziła nas myśl żeby pojechać, jakoś się jednak nie zgrywało. Teraz też nie pojechalibyśmy ot tak, ale bardzo fajnie będzie spędzić trochę czasu wspólnie z Mamą Stasia. W okolicy ma też być nasz turnusowy terapeuta z rodziną, na pewno się spotkamy. Mama Stasia zapewni nam konsultację Ani ze swoim terapeutą. To może być bardzo owocny wyjazd. W dodatku w Ustrzykach jest niezły wyciąg narciarski, więc mój lepszy połówek, zgnębiony brakiem ruchu i tęsknotą za deskami, będzie mógł odreagować. Starsze dzieciaki poumawiane na imprezy, a samotne zostanie w domu przypomni nam zeszłoroczny przełom roku, gdy serca zostały kilkadziesiąt kilometrów dalej, przy inkubatorze naszego Okruszka, a ciała spełniły toast herbatą i poszły spać. Niech teraz będzie inaczej!


niedziela, 2 grudnia 2012

2 grudnia

Rok temu wyszłam ze szpitala. Udało mi się być w ciąży jeszcze przez dwa tygodnie. Niecałe dwa...
Staram się nie wracać do takich wspomnień. Koszmarnego lęku przed kolejnym krwotokiem. Paraliżującego strachu o życie mojego dziecka. Staram się to odsuwać, nie pielęgnować. Mimo to pamiętam każdą datę, każdy szczegół. Zaklinanie losu. Przerażenie. Bałam się spać, bo krwotoki przychodziły w nocy lub nad ranem. Kiedy to się działo, bałam się ruszyć żeby nie było po wszystkim... Przeżyłam w takim lęku 10 tygodni - tylko tyle i aż tyle... Przetrwałam dzięki Mężowi, rodzinie i forum. Dziewczyny nie pozwoliły mi zwariować. Bałam się każdego dnia, ponieważ wszystko w moim organizmie mówiło mi, że nie jest dobrze... Czułam, że coś się dzieje i nie będzie szczęśliwego zakończenia. Marzyłam żeby dotrwać do 32 tygodnia, później modliłam się chociaż o Nowy Rok. Moje modlitwy nie zostały wysłuchane i Ania urodziła się jeszcze wcześniej. Ale przeżyła. Jest z nami i dziękuję losowi za każdy dzień, chociaż tamtego strachu nie zapomnę chyba nigdy. A bardzo bym chciała...

Chyba mam jakiś kryzys...

Ranny anioł...

Wszystko tak pięknie szło... Od rana działałam na kilku frontach - upolowałam wreszcie swetry, w tym jeden Młodemu (pojechał ze mną na zakupy). Kupiłam stolik interaktywny dla Ani na roczek. Zrobiłam pyszny obiadek dla rodzinki i deserek dla Ani. Pograliśmy z chłopakami w różne gry, Malusia trochę nam towarzyszyła przy stole. Było fajnie i miło. A przed chwilą, przy szlifowaniu patyny, pękł mi anioł... Zrobiło mi się bardzo, bardzo przykro :( Był przepiękny, z cudnego, cieniowanego szkła i miał za chwilkę lecieć do chorego chłopca, który na niego czeka. Moment nieuwagi i już nie poleci... Naprawiłam go, ale wiem, że jest pęknięty i nie wyślę go. Muszę jutro odłożyć wszystko co się da na bok i szybko zrobić innego, problem będzie w szkle z odcieniami zieleni. Biedny ranny anioł... Mąż powiedział, że jest tak piękny, że on nie żałuje, bo anioł zostanie z nami. Trochę mnie tym pocieszył.
Gdy naprawiałam anioła, przypomniało mi się dzisiejsze spotkanie ze znajomą, z którą kiedyś się przyjaźniłyśmy. Od dwóch lat nie znalazła czasu żeby się spotkać, choć kilka razy się umawiałyśmy. Pisywałyśmy smsy, kibicowała Ani, ale było mi przykro, że nawet latem nie udało nam się spotkać choćby na spacerze z dziećmi. Nie wierzę w tak totalny brak czasu, raczej chęci... Oczywiście wpadłyśmy na siebie w galerii, bo teraz będzie można tam spotkać pół miasta. Zareagowała radośnie, natomiast we mnie tej radości już nie było, raczej skrępowanie i dystans.Dowiedziałam się, że nie tylko mnie nie odwiedza, nie widuje się z nikim -nie ma ani czasu, ani weny. No to trudno... O przyjaźnie czy chociażby dobre znajomości trzeba w jakimś stopniu dbać. Nawet minimalnym. Nasza przyjaźń pękła jak mój anioł, tylko nie wiem czy da się ją równie ładnie posklejać...

P.S. Nowy Bond - re-we-la-cja! Od czasu Craiga seria przeżywa renesans, ale "Skyfall" podoba mi się najbardziej. A czołówka po prostu majstersztyk. Bond wraca do czasów świetności i chwała za to wszystkim, którzy maczali w tym palce.

sobota, 1 grudnia 2012

Galeria

Trochę się rozczarowałam. Nie ma sklepu dla dzieciaczków :( Mało ciuchów, za to butów pięć salonów. Chociaż tyle, że w sieciówkach są rozbudowane stoiska dla dzieci. Kilka rzeczy wpadło mi w oko... Z całej galerii najlepsze jest Tesco24, z dużą częścią odzieżową. Chyba będę tam często bywać. Dziś drugi dzień po otwarciu i oczywiście wysyp atrakcji, a po sklepie chodził sobie Henio. Wylazł mi zza półek i zbaraniałam. Dzieciaki miały radochę, robiły sobie z nim zdjęcia. Kupiliśmy duuuużo rzeczy, ale swetra nie. Buuu... 
Drugie fajne miejsce to kino z kilkoma salami, wreszcie nie trzeba będzie polować na film przez jedyne dwa dni kiedy go grają, a tak było w starym kinie. Ponieważ dopiero otwarcie, wyświetlają kilka najnowszych filmów i... idziemy dziś na "Skyfall"! Bardzo się cieszę, strasznie chciałam zobaczyć tego Bonda. Bardzo mi się podoba muzyka i jestem ciekawa całości. Starszy brat zostanie z Malusią, która ładnie zasypia... w wózku (poddaliśmy się na razie), a w głębokim śnie jest przekładana do łóżeczka. Jak wrócimy to ją odtransportujemy. Młody poogląda tv i poczeka na nas przy siostrze. W zamian mógł wczoraj nocować poza domem, czyli można powiedzieć - wymiana uprzejmości ;)

Rodzą się nowe anioły... Trzy czekają na odlot, a dwa kolejne na ostatnie szlify. Następny już nabrał kształtu w myślach i skręciłam mu metalowe skrzydełka. Będzie miał ciemnoczerwoną sukienkę i poleci w prezencie dla wspaniałej kobiety - cudnej, ciepłej i pięknej Włoszki z turnusu i Fundacji. Mam nadzieję, że będzie podobny do niej. Muszę jej zrobić anioła, po prostu muszę.