Nieźle, jest nieźle...

Pani terapeutka od Vojty nas pochwaliła. Anię za postępy, rodziców za przykładanie się do ćwiczeń. Miło! Najmilsze jest jednak, że Ania dobrze rokuje. Tak powiedziała :) Widzi jej potencjał. Na początkowych wizytach tak nie było, raczej trudno i ponuro, zmieniło się po turnusie. Jeszcze wiele miesięcy pracy przed nami, ale powolutku, powolutku... coś się zmienia na lepsze... Był jeszcze jeden fajny moment - Anula ćwiczyła z panią, my z Mężem siedzieliśmy na krzesełkach, rozmawialiśmy z terapeutką i co jakiś czas zagadywaliśmy do Córy. W pewnym momencie powiedziałam: "Mój Króliku!", a pani: "Króliku, Króliku... Widzisz jak oni cię kochają? Ci twoi rodzice. Wpatrzeni są w ciebie jak wariaci".  :) :) :)
Dziś odwiedziła nas też położna środowiskowa, czym mnie doprawdy zadziwiła. Za czasów starszych dzieci patronaże kończyły się na trzech początkowych wizytach, a teraz opieka taka, że fiu, fiu! Pewnie chcą mieć baczenie co się dzieje w rodzinach. Mnie to nie przeszkadza. Nasza położna jest bardzo miła, pogadałyśmy co u Ani. Łezka jej się w oku kręciła na Anusine problemy, dobra dusza. Mnie popodziwiała i kręciła głową, w sumie nie wiadomo czemu, muszę sobie radzić i pomagać dziecku, żaden wyczyn. Każdy by tak zrobił. Ale miło jest być docenionym, miło.
Przyszła paczka z dalszym ciągiem prezentów - jak to dobrze, że istnieje internet. Fantastyczny wynalazek, ktoś powinien dostać za niego Nobla (nie dostał...?) O ileż wszystko jest prostrze i łatwiej dostępne. W dodatku tańsze. Mogę zajmować się Anią i domem, a w wolnej chwili znaleźć co potrzeba, zamówić i czekać aż mi przyniosą do drzwi. Rewelacja! Nie kupię sobie co prawda w necie ciuchów, muszę przymierzyć, ale inne rzeczy - czemu nie?
A do tego wszystkiego widziałam przez chwilę starszą Córcię - buszowała w łodzkiej galerii i podrzuciłam jej po drodze ciepłe rękawiczki, szalik i zaległego Mikołaja nadziewanego banknocikiem.

To był dobry dzień :)